İçindekiler
Oyun terapisi, bireylerin iletişim kurmasına, bastırılmış düşünce ve duygularını keşfetmesine, çözülmemiş travmalara odaklanabilmesine ve bilinçdışı arzuları deneyimlemesine yardımcı olabilir. Oyun terapisi gelişimsel açıdan etkili ve uygun bir zihinsel sağlık tedavisi olarak görülür.
Oyun Terapisinin Kısa Tarihi
- Hermine Hug-Hellmuth, dünyanın ilk çocuk psikanalisti olarak kabul edilir. Çocukları tedavi etmek için uzmanlaşmış ve oyunu bir terapi biçimi olarak kullanan ilk kişidir. 1921’de, bakımındaki çocuklara kendilerini ifade etmeleri için gerekli materyalleri sağlayarak resmi bir oyun terapisi süreci başlattı ve çocukları analiz etmek için oyuncakların ve çeşitli oyunların kullanımını savundu.
- Oyunu analitik bir araç olarak kullanan Melanie Klein, bunu birlikte çalıştığı çocukları terapiye çekmek için bir araç olarak görüyordu. Klein oyunun bir çocuğun bilinçdışına erişim sağladığına inanıyordu.
- 1938’de “salım terapisi” adı verilen terapötik bir yaklaşım geliştiren David Levy, travmatize olmuş bir çocuğu serbest çağrışımlı oyuna girmeye teşvik eden yapılandırılmış bir yaklaşım geliştirdi. Terapist daha sonra yavaş yavaş travmatik olayla ilgili materyalleri tanıttı ve çocuğun stresli olayı yeniden deneyimlemesine ve çözülmemiş duyguları veya eylemleri serbest bırakmasına izin verdi.
- Dürtüsellik ve hareket etme eğilimi gösteren çocuklara yardımcı olmak için “aktif oyun” adı verilen bir yaklaşım kullanan Joseph Soloman, oyunda korku ve öfke gibi duyguları ifade etmenin sosyal olarak daha kabul edilebilir davranışlarla sonuçlanacağı inancına göre kuramını geliştirdi.
- Çocuk ve terapist arasında olumlu bir ilişki kurmanın bir yolu olarak oyunun kullanımı için teorik argümanlar sunan Anna Freud, böylece terapistin bir çocuğun iç dünyası ve duygularına daha iyi erişim sağlayabileceğine inanıyordu.
- 1940’larda ve 1950’lerde kişi merkezli terapi geliştiren Carl Rogers. Bu tip terapi sırasında terapötik ilişkide gerçekliğin, güvenin ve kabullenmenin önemini vurguladı.
- 1980’lerin başında bilişsel terapiyi oyunlarla bir araya getirme ve terapi sırasında oyun oynama fikrini geliştiren Roger Phillips. Bilişsel davranışçı oyun terapisini, iki yaşından küçük çocukları tedavi etmek için kullanmıştır.
Oyun Terapisinde Tedavi Süreci Nasıl İşler?
Çocuklar olumsuz kişisel sorunlar yaşarken, genellikle uygunsuz davranışlarda bulunabilir. Ebeveynler yardım etmeye istekli olabilirler, ancak zaman zaman çocuk sorunu tartışamaz veya tartışmak sorunların çözümünü imkânsız hale getirebilir. Oyun terapisinin duygusal veya davranışsal zorluklar karşılaşan çocuklara yardım etmenin en yararlı yollarından biri olduğu düşünülür. Bu yaklaşım her yaştan insana fayda sağlayabilir, ancak 12 yaşın altındaki çocukları tedavi etmek için özel olarak tasarlanmıştır. Tipik bir seans 30-45 dakika sürebilir ve sadece bir çocukla veya gruplar halinde uygulanabilir.
Tedavi sırasında terapist, çocuğun serbest çağrışımla oynamasına izin verilen rahat ve güvenli bir ortam yaratır. Bu danışma alanı, genellikle bir oyun odası olarak adlandırılır ve çocuğu duygularını ifade etmeye ve daha sağlıklı davranışlar geliştirmeye teşvik etmek için özel olarak seçilmiş bir dizi oyuncakla donatılmıştır. Çocuğun bu oyuncaklarla etkileşimi esasen onun sembolik kelimeleri olarak hizmet eder. Bu, terapistin bir çocuğun sözlü olarak ifade edilmesi zor veya imkansız bulabileceği belirli düşünce ve duyguları ortaya çıkarabilmesini sağlar.
Terapide kullanılan oyuncaklar, ilişkili minyatür figürler, sanat malzemeleri, Legolar veya diğer yapı oyuncakları, kostümler veya diğer kıyafetler, doldurulmuş hayvanlar, bebekler, minyatür mobilyalar içeren bir oyuncak ev, kuklalar, kapalı spor malzemeleri ve diğer kapalı alan oyunlarını içerebilir. Terapist ayrıca kil, terapötik hikaye anlatımı, müzik, dans ve hareket, drama-rol yapma ve yaratıcı görselleştirme gibi araç ve tekniklerin kullanımını etkili şekilde yorumlayabilir.
İlk başta terapideki çocukların genellikle istedikleri gibi oynamalarına izin verilir. Tedavi ilerledikçe, terapist çocuğun karşılaştığı sorunlarla ilgili belirli öğeleri sunmaya başlar. Oyun terapisi çocuğa yaratıcılığı teşvik etmek, duyguların ifadesini kolaylaştırmak, olumlu karar verme becerilerinin geliştirilmesini teşvik etmek, yeni düşünme ve davranış biçimlerini tanıtmak, problem çözmeyi öğretmek gibi çeşitli şekillerde fayda sağlayabilir. Becerilerini geliştirmek, daha iyi sosyal beceriler sunmak ve kişisel problemlerin veya endişelerin dile getirilmesini kolaylaştırmak bu sürecin ana hedeflerinin başında gelir.
Oyun terapisi yönlendirici olduğu kadar serbest çağrışımı da destekler. Yönlendirici olmayan oyun terapisi, optimal terapötik koşullara ve oyun oynama özgürlüğüne izin verilirse, terapideki çocukların sorunları kendi başlarına çözebilecekleri fikrine dayanır. Bu yaklaşım müdahaleci değildir, yani terapistin bir çocuğun nasıl oyuna girmesi gerektiği konusunda yalnızca asgari bir talimatı vardır. Yönlendirilmiş oyun terapisi terapistten çok daha fazla girdi içerir ve yönlendirici olmayan oyun terapisi seanslarına göre daha hızlı terapötik sonuçların elde edilebileceği inancına dayanır.
